Znami dotrę na ostatni egzamin

Muszę jeszcze 

Posprzątać stare sprawy 

I nauczyć sie nowych

Być może zdążę 

Zamieść szkło porozbijanych złudzeń 

Ułożyć z niego mozaikę

Ktorej wzoru najmniej się spodziewałam

I potem w nowej nauce

Stać się pod dotykiem jego dłoni 

Kostką lodu ktora tak samo topnieje

Jak zastyga w strachu 

Wiedząc przecież że 

To nigdy więcej się nie zdarzy

Nie ma powtórnych terminów 

Do tego czasu chcę 

Zawiesić na uchu robaczywe czereśnie

Prosto z sadu

Odkryć w nich cud słodyczy której 

Nie da mi żaden doskonały owoc

Owinięty zapachem plastiku

W tym ogrodzie chcę jeszcze

Zamknąć kielichy powoju po deszczu

Zatrzasnąć w nich brzęczące trzmiele

Powtórzyć tę jedyną melodie dziecinstwa

Jeszcze będę miała okazję 

Poranić stopy w szaleństwie tańca

Bo nigdy nie przestanę i nigdy się  Read More »

Reposted from hormeza

We often want it so badly that we ruin it before it begins. Overthinking. Fantasizing. Imagining. Expecting. Worrying. Doubting. Just let it naturally evolve

Reposted from skydelan via themelancholyofdeparture

[else]

Reposted from existential via whatever