Na zewnątrz minus cztery

Zamieranie w słońcu ogłoszone

Srebrem szronu na opadłych liściach 

Ani jeden już drży na klonie za oknem

Jak drgnęłam ja gdy coś się 

Skończyło pękło we mnie

Cienką warstwą lodu na brudnej kałuży 

Rozprysk i zimny okruch sięgnął nawet 

Podniebnego krwioobiegu gałęzi drzew

Nieczynny jest na tle bladych błękitów

Mimo gwaru rozmow głodnych zimą szpaków i ludzi

Nikt nie wie kiedy wszystko będzie odwołane 

Wszystko co mamy to glupie pomówienia i plotki

Więc też nie wiem kiedy wreszcie zawolam siebie

Krzykiem jak w dzieciństwie od którego 

Pękają membrany i drżą szyby w oknach

Milczę uparcie goniąc samą siebie w berka

Nie chce się tak juz bawić lecz nie mogę przestać

Przeczucie ciebie jest tak blisko a czuję że

Muszę zamykać własne naczynia krwionośne  Read More »

Reposted from hormeza

via Dishes by Jean-Francois De Witte

Reposted from magdaa via white